‘Top’ vrouw Merel

in Op1 was Merel van Vroonhoven te gast. Ex topvrouw van de Autoriteit Financiële Markten, nu zij instromer in het basisonderwijs. Van de Zuidas naar een klas met 30 basisschoolleerlingen en een koffieautomaat waar je het liefst ver van blijft. Waar begint ze aan? En dat was dan ook de vraag tijdens de uitzending. Haar motivatie lag dicht bij huis. Haar zoon was aangewezen op het speciaal onderwijs en had een geweldige schooltijd achter de rug. Merel had daarbij ervaren dat de leerkracht het verschil kan maken. Zij wil die uitdaging ook aangaan. Prachtig, vooral ook omdat iemand met deze achtergrond het verschil in de onderwijsdiscussie kan maken En dat ook al doet. Ze schrijft columns in de Volkskrant, wordt door de Tweede Kamer gevraagd haar visie te ontvouwen.

En ze heeft een eenduidige boodschap. Onderwijs doet er toe en dient een veel sterkere, ook financiële, positie te krijgen. Vanuit haar (stage) praktijken in een achterstandwijk en in het speciaal onderwijs was wel heel duidelijk dat de kansenongelijkheid zorgelijk was. Niet alleen voor de betrokken leerlingen maar ook voor de samenleving. Een toenemende tweedeling, matig opgeleide jongeren, zijn van grote invloed op onze economische ontwikkeling en uiteindelijk op ons staatsbestel.

Ze ziet een verwaarloosd werkveld. Te grote klassen, een groot tekort aan leerkrachten, geen middelen om achterstandssituaties aan te pakken. Het beeld werd bevestigd door een andere zij instromer die nu werkzaam is in een achterstandswijk in Den Haag. Aan tafel zat ook Maarten van Rossum die verhaalde over een les die hij had gegeven in de klas van zijn kleinkind. Hij constateert dat het onderwijs qua organisatievorm amper verschilt van vroeger toen hij zelf leerling was. Nog veel te veel kinderen in de klas, al snel ruim 30. In een land dat ondertussen 4 keer zo rijk was geworden. Beschamend in zijn ogen.

De staat van het onderwijs is jarenlang blijkbaar aan het zicht onttrokken geweest door de hoge positie op de Pisa lijst van de beste onderwijslanden. Daar verliezen we echter in rap tempo onze positie, het lerarentekort speelt daar natuurlijk een rol bij, maar ook de vele maatschappelijke opdrachten die het onderwijs er bij heeft gekregen. Is er een maatschappelijk probleem dan moet het onderwijs toch zeker wel de basis gaan leggen voor een verbetering. Koppel het aan de jarenlang achterblijvende salariëring, waardoor veel potentiële goede kandidaten het voor gezien hielden, bij het keuzemoment van een vervolgopleiding of na een paar jaar geploeter in slecht geventileerde gebouwen met grote groepen kinderen en amper ondersteuning op de momenten dat de meer ingewikkelde hulpvragen domineren.

Het leidt tot een zorgelijke situatie. Kansenongelijkheid was altijd al groot ondanks pogingen om er verbetering in aan te brengen, maar is echt een maatschappelijk probleem van de eerste orde. In een kennismaatschappij is onderwijs op hoog niveau, zoals daar bewust voor gekozen wordt in een land als Finland, essentieel. Achterblijvende groepen in de samenleving is voor niemand goed en vooral niet voor de betrokkenen. Er is ondertussen al veel over gezegd, in sommige verkiezingsprogramma's zie je mooie voornemens, maar het blijft de vraag of we er bij het herstel van ons land na de Corona crisis ook echt voor zullen gaan. Geld, betrokkenheid, visie hebben we nodig. 'Top' vrouwen kunnen hier een belangrijke bijdrage aanleveren.