Onderwijs vs gezondheidszorg

In mijn vorige bijdrage wond ik me nogal op over het gemarchandeer van de christelijke oppositie partijen ten aanzien van de onderwijsbezuinigingen. Godsdienstonderwijs op openbare scholen werd binnengehaald als grote concessie van de coalitie.

Een paar dagen na het ‘monsterverbond’ CDA, CU, SGP en de xenofobe coalitiepartijen was echter leiden in last. De onderwijszegeningen gingen ten kosten van de gezondheidszorg en toen onze Fleur daar lucht van kreeg, wist ze al snel publiciteitgevoelige bezuinigingen in te boeken. Je moet toch wat ten slotte. Bontebal en Bikker wisten niet hoe snel ze zich moesten verontschuldigen, maar weten tot nu toe geen deuk in een pakje boter te slaan.

De aangekondigde bezuinigingen staan recht overeind, de begroting inclusief taakstelling is ondertussen gewoon goedgekeurd.

Een van de bezuinigings voornemens van onze minister betreft de behandeling van jonge long covid patiënten. Veertigduizend (!) jongeren zijn door long covid uitgeschakeld, ze lijken op dit moment amper toekomst te hebben. Een aantal long covid centra, specifiek gericht op deze doelgroep, zouden opgericht worden en de interventies die daar ontwikkeld en toegepast gaan worden, zouden wetenschappelijk gemonitord worden. Alles met het doel tot gedegen onderzoek en goede interventies te komen. Wegbezuinigd dus.

Natuurlijk past dit geheel binnen het ‘politieke spel’ dat tussen minister en kamer gespeeld wordt. Gevoelige zaken onderwerpen aan mogelijke bezuinigingen, in de hoop en verwachting dat de ‘volkswoede’ leidt tot verruiming van het beschikbare recept. Je mag hopen dat de long covid bezuiniging hier inderdaad door wordt voorkomen. Maar politici maken zich toch wel belachelijk. Eerst door 1.3 miljard onderwijsbezuinigingen alsnog te accepteren met als sterkste argument dat het godsdienstonderwijs gered wordt, maar ook door het politieke spel dat opnieuw gespeeld wordt. Onvolwassen, gebrek aan verantwoordelijkheid nemen, losgezongen van visie en ambitie.