kinderen en betrokkenheid

De franse film Hors Normes toont het gevecht dat een aantal sociaal bewogen volwassenen voeren om 'onhandelbare' kinderen en jongeren een veilig onderkomen te geven.

Jonge mensen die een vorm van autisme hebben in combinatie met een lage cognitie. Ernstig gedragsgestoord. Ouders die bij instanties aankloppen voor hulp en soms voor onderdak voor hun kind. Maar deze groep is nergens welkom behalve bij een niet erkende instelling waar mensen werken die zich met hun hele 'ziel en zaligheid' overgeven aan de hulp aan deze doelgroep.

De Franse overheid kent net als de Nederlandse een inspectie voor de jeugdzorg en deze is op oorlogspad. De instelling voldoet niet aan allerlei eisen en voorwaarden. De 40 pupillen dreigen vermalen te worden in de bureaucratie.

Ongeveer gelijktijdig kwam er een bericht in de pers over de onhoudbare situatie van jonge vluchtelingen de Griekse opvangkampen. Ruim drieduizend van hen wachten op een land dat hen wil opnemen. Maar de bereidheid van de Europese regeringen om iets te betekenen voor deze wezen, alleenstaande jongeren, soms nog heel kleine kinderen ontbreekt. Met als gevolg dat een deel alleen door de Griekse steden zwerft. Vermalen door de bureaucratie.

In beide situaties is er ook nog zoiets als het kinderverdrag van de VN. Maakt in de praktijk blijkbaar weinig verschil als je kijkt naar het optreden van regeringen in geciviliseerde landen. Voor de bureaucraten is het een ver van mijn bed situatie. Gelukkig niet voor vele gewone, betrokken burgers. Velen trekken zich wel het lot aan van de meest kwetsbaren in hun eigen omgeving. De meeste mensen deugen, zeker als er iets voorvalt in de directe omgeving.