Ik mis juf Jessica

Juf Jessica schrijft sinds een aantal maanden op regelmatige basis een blog over haar leven als basisschool juf. Ook in de Corona tijd verschenen een aantal van deze verhalen. Ik word altijd blij van haar visie op onderwijs, haar kwetsbare manier van schrijven, haar betrokkenheid bij het individu. Kinderen gaan leven als je haar verhaal leest. Ook de worsteling die je als kind en als leerkracht doormaakt in deze bijzondere weken wordt open en mooi weergegeven.

Maar ineens is het stil...de laatste weken geen verhalen meer....jammer....

Natuurlijk nu is het even vakantie en moet er ook nog nagedacht worden over hoe het onderwijs op te starten op 11 mei. Mijn inschatting is dat juf Jessica met hart en ziel weer aan de slag gaat, en met haar vele leerkrachten. Het is prachtig om de betrokkenheid van en binnen het onderwijs te zien. Je zag en ziet het verlangen om vol te gaan met en voor de kinderen. En je ziet het verlangen van kinderen naar de school. Voor de meesten is het leren daarbij het minst belangrijk, dat kan thuis blijkbaar ook, maar is er het verlangen om vriendjes, juffen en meesters weer te zien en daarmee hun emoties, gedachten, wensen, verlangens, dromen te delen.

In de maatschappij wordt het vak van leerkracht weer meer op waarde geschat. Hopelijk leidt dat ook weer tot toename van belangstelling voor het beroep. Er ligt wat dat betreft ook maatschappelijk nog een hele uitdaging. Een van de vele uitdagingen waar het onderwijs voor staat. Waarschijnlijk heeft de Corona crisis als positief bij effect dat het soms weinig vernieuwende onderwijs nu kansen ziet om de eigen werkelijkheid anders vorm en inhoud te geven. Flexibelere organisatie, wellicht minder contacturen en wat meer op afstand met digitale ondersteuning. Weer meer betrokkenheid van de opvoeders thuis, niet langer alle maatschappelijk relevante ontwikkelingen neerleggen op het bordje van de juf of meester. Het aantal papa en mama dagen uitbreiden om meer te kunnen betekenen bij en voor de ontwikkeling van je kind.

Maatschappelijk zal hierbij wel veel aandacht moeten zijn voor kinderen die in een minder evenwichtige of fraaie thuisomgeving opgroeien. Met ouders die natuurlijk hart voor hun kind hebben maar door persoonlijke of maatschappelijke oorzaken minder kunnen bijdragen aan de veiligheid en ontwikkeling van hun kind.

Leerkrachten zullen meer moeten differentieren, niet alle kinderen vragen dezelfde begeleiding, dezelfde aandacht of hetzelfde aantal contacturen.

Laat het onderwijs de tijd nemen, en krijgen, om haar fundamentele waarden te herijken, om hun eigen 'waarheden' te onderzoeken en om te komen tot een flexibele schoolorganisatie.

En laat de maatschappij deze beroepsgroep die 'uit het hart' werkt, blijvend waarderen en veel, ook financiële, ruimte geven.