Generatie 'gezeik'

Vorige week ergerde ik me ineens aan een tweetal jonge (ingezonden) briefschrijvers die de zere vinger legden op het leed dat Corona hun generatie aan deed. Hun brief leidde ook tot een optreden bij één van de zich voortdurende herhalende praatprogramma's op NPO1 en RTL.

Waar komt zo'n ergernis vandaan vraag ik me ondertussen, in een meer genuanceerd moment, af. Word ik zo'n oude mopperende man die vindt dat de verwende jeugd een toontje lager moet zingen? Zie ik beroepsgroepen en generaties die dagelijks de Corona ellende moeten doormaken? Heb ik het zelf voor mijn gevoel toch ook niet makkelijk? Moeten we in een land met top voorzieningen niet zeuren want je zou maar onder Trump moeten leven? Allemaal een beetje natuurlijk, bijna allemaal waar.

Uiteindelijk maakt het ogenschijnlijk niet uit welke leeftijd je hebt, in welke leeftijdsfase je zit, je kan allemaal getroffen worden door deze 'pandemie'. Gradaties hanteren is niet zinvol. Voor jonge mensen is het toekomstperspectief ingrijpend veranderd, voor de ondernemer van ongelijk welke leeftijd kan dat ook zo zijn, ouderen die afhankelijk zijn van zorg, van familie contacten kunnen letterlijk door een hel gaan, medewerkers in de zorg die dagelijks geconfronteerd worden met de dood zijn op geen enkele manier te benijden.

Wat mij daarbij wel opvalt is dat de ouderen die getroffen worden door ziekte, door eenzaamheid, juist de groep zijn die niet of weinig klagen en hun lot proberen te dragen. Je hoort ook geen klachten van al die werkers in de verpleeghuizen, gehandicapten- en thuiszorg, in de ziekenhuizen. Die zijn al tevreden met een applaus.....

Mijn 'ergernis' zat en zit, denk ik, in allerlei opvattingen en oordelen over de ander. Aan de vertegenwoordigers van jongere generaties die er in mijn ogen fascistoide opvattingen op nahouden over de ouderen die hun tijd wel hebben gehad, maar ook aan mijn generatie die zich ergert aan jonge mensen die zich niet altijd aan de anderhalve meter regel houden. aan de zij-lijners die steeds makkelijker oordelen over wetenschappers en politici die ook maar in het duister tasten over wat goed en verstandig is, over de leed-vergelijkers waar het individuele leed van mensen niet in te schatten laat staan te be(ver?)oordelen is.

En dus kan ik na wat nadenken concluderen dat ik me ook aan me zelf ergerde....